[K111] Rozdział 8

Dzięki za komentarze! :) W tym tygodniu spodziewajcie się 2 rozdziałów. 

Dymitr przeklął, łapiąc się za brzuch i jęcząc cicho. Oddychał z trudem, starając się podnieść, zamarł, gdy zobaczył zbliżającego się nieumarłego. Starał się znaleźć karabin, ale ten został najprawdopodobniej przygnieciony przez ciało Słowaka.

Krystian nie myśląc wiele i zapominając o swoim niedawnym pragnieniu oglądania Dymitra zżeranego przez zarażonego, po prostu wycelował do trupa, ten padł na ziemię z rozwaloną czaszką. Następnie strzelił do kolejnego, który też miał ochotę rzucić się na jego przełożonego. Podbiegł do Dymitra i zepchnął z niego wykrwawiającego się Słowaka, który już stracił przytomność i prawdopodobnie był o krok od śmierci. Pochylił się nad Dymitrem, spoglądając na jego ranę z szybko uchodzącą przez nią krwią. Rozejrzał się jeszcze dookoła i wpakował dwie kulki prosto w głowy zbliżających się do nich zarażonych.

Odwrócił się i krzyknął do jednego z żołnierzy. Ten tylko spojrzał na niego spanikowany, po czym strzelając, zaczął uciekać. Tchórze, wszędzie tchórze, warczał w myślach. Sam kapitana przecież, do cholery, nie uniesie!

Dymitr jedną rękę zaciskał na ranie, drugą na ziemi, próbując wstać. Zachwiał się i w ostatniej Krystian złapał go za bok. Przewiesił jego ramię przez szyję i strzelił w kolejnego nieumarłego. Było ich coraz więcej, a żołnierze uciekli. Pozostała tylko garstka, która chyba również zwątpiła, bo zaczęła wycofywać się do centrum strefy.

— Nie mogą wpuścić tu zombie, tam jest szpital — wychrypiał Dymitr, wyciągając zza paska pistolet. Nie był w stanie strzelać z AK, ale lekki G17K mógł utrzymać w jednej ręce. Sycząc, stękając i przeklinając, wymierzył w nadbiegające zombie. Przymknął jedno oko, bezbłędnie strzelając prosto w czoło.

Musieli coś zrobić, było ich zbyt wielu. Dymitr odsunął rękę od rany, od razu kwitując to soczystym przekleństwem. Czuł rwący, trudny do wytrzymania ból, jakby ktoś wsadził mu w brzuch petardę, która rozrywała mięśnie na kawałki. Zakrwawioną ręką sięgnął po nadajnik, uruchamiając go. Wkrótce zjawią się posiłki, nie wiedział jednak, ile czasu zajmie dotarcie tutaj innych oddziałów.

— Nie możemy dopuścić, żeby zombie przeszły dalej — wychrypiał, ale krzyknął nagle, aż zataczając się do przodu. Krystian podtrzymał go szybko, ale niefortunnie otarł się ramieniem o ranę na brzuchu.

— Chcesz, kurwa, zdechnąć?! — wydarł się na niego, podtrzymując i nie zważając na jego protesty, ruszył w stronę budynków. — Cały twój pieprzony oddział to pierdolone tchórze — wyrzucał z siebie, sam nie wiedząc, dlaczego jest taki nerwowy. Przecież nic by się nie stało, gdyby Dymitr zdechł jak kundel. Przecież sam mu tego życzył. A teraz tacha go i próbuje uratować mu życie. Paranoja. — Idziemy w stronę kamienic. Ludność jest raczej pokojowo nastawiona do wojsk, nie? — zapytał, obejmując go ciaśniej.

— Nie pójdę stąd! — warknął Dymitr, ale nie próbował się wyrwać, nie miał siły. — Nie mam, kurwa, pojęcia, jak — jęknął cicho, mocniej łapiąc się za ranę — nieumarłym udało się zrobić dziurę w siatce pod napięciem. Ci cholerni żołnierze mieli chronić granic. Pouciekali jak tchórze. Jeśli przeżyją, wszystkich zatłukę jak psy.

Krystian nawet na niego nie spojrzał, tylko ciągnął w stronę kamienic. Podszedł do jednych drzwi i walnął kilka razy w drewno otwartą dłonią.

— Potrzebuję pomocy! — krzyknął, mając nadzieję, że zrozumieją. W końcu jednak usłyszał skrzypniecie, zupełnie jakby ktoś ściągał belkę barykadującą drzwi. Następnie kilka kolejnych odgłosów, jakiś spadający łańcuch. Zmarszczył brwi, po czym rozejrzał się dookoła, w poszukiwaniu zarażonych. Żaden nie był na tyle blisko, aby im zagrażać.

Drzwi otworzyły się, a w nich stanął wysoki mężczyzna, poganiając gestem ręki. Krystian nie czekał dłużej, wszedł do ciemnego przedpokoju, przytrzymując słabego Dymitra. Mężczyzna spojrzał na nich, po czym szybko zamknął drzwi, przekluczył, założył łańcuch, a następnie nasunął na nie belkę.

Mieszkańcy najwidoczniej nie czuli się tu bezpiecznie, skoro mieli takie zabezpieczenia. Pamiętał, że w Warszawie, tuż po wyznaczeniu granic, wszystko wróciło do normy. Nikt nie spał z bronią pod poduszką, nikt nie zostawał na warcie, gdy reszta spała, a co najważniejsze, nikt nie barykadował drzwi i nie zabijał okien dechami.

Rozejrzał się dookoła, z pomieszczenia obok wysunęła się młoda dziewczyna z włosami upiętymi w warkocz. Mężczyzna powiedział coś do niej po białorusku, a ta kiwnęła głową i podeszła do Krystiana.

— Zanieść go do salonu — powiedziała łamanym angielskim. Krystian kiwnął głową i razem z Dymitrem ruszył do wskazanego pomieszczenia. W oknach znajdowały się grube okiennice zamykane od wewnątrz, aby być w każdym momencie przygotowywanym na wypadek czegoś takiego, co właśnie się stało.

Dymitr coś zaseplenił pod nosem. Tracił powoli przytomność. Krystian ułożył go na kocu, który został rozłożony przez dziewczynę.

Rozpiął powoli mężczyźnie płaszcz, a następnie nożem, który podała mu dziewczyna, rozpruł jego koszulę. Gdy zobaczył obficie krwawiącą ranę, przeklął i nie myśląc już wiele, ściągnął własną kurtkę i przycisnął ją do postrzału.

— Ty musisz szpital — powiedziała dziewczyna, patrząc to na swojego ojca, który stał niedaleko, to na Krystiana. Po chwili powtórzyła to samo, tylko po białorusku. — On traci krew, ty szybko musi.

— Muszę, muszę! Ale szpital jest przecznicę stąd! A na zewnątrz latają zarażeni! — krzyczał, w panice. — Dymitr, cholero jedna. Ruski psie! — wrzasnął do mężczyzny, bijąc go po twarzy. — Nie możesz umrzeć, słyszysz?

W międzyczasie mężczyzna powiedział coś do dziewczyny. Tak kiwnęła ochoczo głową.

— Papa da wam samochód. — Położyła dłoń na ramieniu Krystiana. — Zawieziesz, da?

Krystian aż otworzył szerzej oczy. Potaknął żwawo, na co dziewczyna uśmiechnęła się lekko. Ludzie tu naprawdę musieli lubić wojskowych, przecież normalnie nie wpuściliby ich do mieszkania. Ale właściwie to wiele wojsku zawdzięczali, przede wszystkim przestrzeń do życia.

— Szybko, czasu brak, papa pomoże ci go przenieść. Samochód jest na podwórze. Tam nie ma dostępu z zewnątrz, trzeba bramę wysoką otworzyć. Zarażeni nie wejść — mówiła, wstając.

I już po chwili Krystian odpalał stare Cinquecento. Wszystko działo się szybko, Dymitr już dawno stracił przytomność i dosłownie każda sekunda mogła zadecydować o jego życiu albo śmierci. Polak nie chciał już się zastanawiać, dlaczego tak martwi się o tego faceta. Zrobi to później, gdy już jego życiu nie będzie nic zagrażać.

Wyjechał na ulicę, potrącając jednego z zarażonych. Nie przejął się, tylko jechał dalej, prosto do szpitala. Tu na szczęście nieumarli jeszcze nie dotarli. Szybko wyskoczył z małego samochodu, obszedł go i wytargał Dymitra z pojazdu. Przerzucił go sobie na plecy i ruszył schodami do wejścia do budynku.

— Pomocy! — krzyknął, zwracając na siebie uwagę jakiejś pielęgniarki. — Pomocy, proszę. Został postrzelony! — krzyczał dalej. Pielęgniarka podbiegła do niego, ściągając po drodze jakiegoś lekarza. I już po chwili Dymitr został od niego odebrany i przeniesiony na nosze. Właściwie, tyle go widział, bo zabrano go do jakiejś sali. Krystian, gdy poczuł, że wykonał już swoje zadanie, opadł na krzesło, czując jak wszystko z niego spływa. Dalej jednak jeszcze niepokoił się o życie swojego przełożonego. W końcu ten stracił naprawdę wiele krwi.

Nie wiedział, ile tak siedział. Minutę? Godzinę? Pół dnia? Ocknął się, gdy z sali, do której zabrano Dymitra, wyszedł lekarz. Był to starszy mężczyzna, z wąsem na pół twarzy i siwymi, zaczesanymi do tyłu włosami. Wycierał ręce jakąś białą szmatą i wzdychał co chwilę.

— Coś się stało? — zapytał Krystian, podnosząc się ze swojego miejsca.

— Stracił dużo krwi, musimy zrobić transfuzje, ale nie mamy jego grupy krwi — powiedział lekarz, drapiąc się po wąsie. — Jeżeli jej szybko nie dostanie, umrze. Nie mamy tutaj sztucznych pomp, musi być krew.

Krystian aż otworzył szerzej oczy.

— Ja mam zero — powiedział cicho. — Mogę oddać. — Kiwnął głową, jakby sam chciał siebie upewnić.

Lekarz zrobił zaskoczoną minę, ale również pokiwał szybko głową.

— Chodź, musimy zbadać twoją krew. Jeżeli będzie w porządku, pobierzemy ją.

Krystian poszedł za lekarzem, który zaprowadził go do białego, wyłożonego kafelkami pomieszczenia. Kazał usiąść na zielonym krześle i podwinąć rękaw koszuli. Później zacisnął na ramieniu chłopaka opaskę i przemył przedramię wodą utlenioną. Zabrał długą strzykawkę i już po chwili wbijał się w żyłę Krystiana. Od razu pobrał większą ilość krwi, żeby, gdy będzie w porządku, podać ją Dymitrowi.

— Pielęgniarka zaraz przyniesie ci coś do jedzenia — powiedział lekarz i wyszedł szybko z pojemnikiem szkarłatnej, gęstej krwi.

Krystian odchylił głowę, opierając ją o zimną ścianę. Miał nadzieję, że ten ruski dupek przeżyje.

Nie miał pojęcia, ile tak siedział. Głowa pulsowała mu, jakby uderzył nią kilka, kilkanaście razy w mur. Było mu słabo i zimno. Nie miał pojęcia, ile tak siedział, zanim nie przyszła pielęgniarka, wręczając mu chleb z cienko posmarowaną margaryną i oprószony solą. Całkowicie stracił poczucie czasu.

— Co z nim? — zapytał, kiedy kobieta chciała już wychodzić.

— Operują — zbyła go opryskliwym tonem, urażona, że w ogóle musiała mu odpowiedzieć.

Gdy poczuł się już lepiej, wstał i wyszedł na korytarz, przyciągnięty hałasem, jaki wydobywał się zza drzwi. Cudem uniknął zderzenia z jakimś mężczyzną. Na korytarzu panował ogromny harmider, zdezorientowali ludzie krzyczeli coś, wymachiwali bronią. Już chciał iść i zapytać kogoś o Dymitra, ale ktoś go zatrzymał.

— Twoja krew jest w porządku — powiedział lekarz.

— Dobrze, czy już…

Mężczyzna uciszył go niecierpliwym ruchem ręki i wepchnął z powrotem do pokoju.

— Przyjęła się, ale potrzebujemy jej jeszcze więcej, żeby przeżył. Druga transfuzja jest niebezpieczna. Zgadzasz się? Możesz…

— Tak — przerwał mu Krystian, ponownie podwijając rękaw koszuli.

Lekarz nie czekając na nic przygotował sprzęt i już po chwili było po wszystkim.

— Jak się czujesz? — zapytał, łapiąc półprzytomnego Krystiana za ramiona i potrząsając nim.

— Dobrze — powiedział chłopak, krzywiąc się lekko.

— Przyślę po ciebie pielęgniarkę — zapewnił i pośpiesznie wyszedł z kolejnym pojemnikiem krwi Krystiana.

Dymitr obudził się z soczystymi przekleństwami na ustach. Wszystko bolało go, jakby przejechało po nim czołg. Chciał sięgnął ręką czoła, ale z trudem się ruszał. Pokój wirował i przez chwilę miał wątpliwości, gdzie się znajduje. Dopiero po dłuższej chwili przypomniał sobie ranę w brzuchu, dom jakiegoś Białorusina, później już nic więcej nie pamiętał. Dopiero kiedy rozejrzał się po pomieszczeniu, zorientował się, że leży w szpitalnej sali. Do jego ciała podłączona była jakaś aparatura.

— Obudził się, doktorze! — usłyszał kobiecy głos, ale nie potrafił go zlokalizować. Do pomieszczenia wszedł starszy mężczyzna i cała uwaga Dymitra skupiła się na nim.

— Co się stało? — wycharczał z trudem. Jego gardło było suche na wiór, prawie niemożliwym było przełykanie ślina, a co dopiero mówienie.

— Zostałeś postrzelony i miałeś operację. Myślę, że wszystko będzie w porządku.

— Zombie…?

— Zaatakowali kilkoro mieszkańców, ale oddziały przyjechały na czas. Nieumarłym nie udało się dotrzeć do szpitala — oznajmił, po czym zapisał coś na karcie. — Masz dobrego przyjaciela. Dzięki niemu jeszcze żyjesz. Powinieneś mu podziękować. Mało kto decyduje się na podwójną transfuzję.

Ale Dymitr nie zdążył zapytać lekarza, o kogo mu chodzi. Mężczyzna kliknął coś na urządzeniu, do którego był podłączony i wyszedł.

Minęła godzina. A może dwie. A może jeszcze więcej, Dymitr nie wiedział. Leżał i wpatrywał się w sufit, aż nie usłyszał przytłumionych głosów dochodzących zza drzwi.

— Powinieneś leżeć — powiedział znany mu już głos lekarza.

— Ale ta głupia flądra nie chce mi powiedzieć, co z nim — prychnął Krystian. Dymitr uśmiechnął się pod nosem, tak, ten opryskliwy ton rozpoznałby wszędzie.

— Dobrze. Właściwie, jeżeli chcesz, to możesz wejść i sam sprawdzić. Ale jeżeli śpi, nie budź go — powiedział jeszcze lekarz i już po chwili drzwi otworzyły się, a w progu stanął nie kto inny jak Krystian. Tylko, że ledwo co stał na nogach, podtrzymując się framugi. Był cały blady i miał mocne sińce przed oczami.

— Ciężko cię zabić, co? — prychnął Krystian, kiedy ich wzrok się spotkał. Nie wspomniał o tym, że gdyby nie to, że zataszczył jego ciało do szpitala, a później oddał całą masę krwi, ten prawdopodobnie by już nie żył.

— Ciebie też — powiedział Dymitr, analizując sytuację. Ciężko było mu uwierzyć, że to akurat Krystian oddał dla niego krew. Ale jeżeli nie on, to kto? Dymitr nie miał przyjaciół, to pojęcie było dla niego całkowitą abstrakcją. — Wyglądasz gorzej jak gówno. Nawet ja po operacji prezentuję się lepiej — powiedział, ale uśmiechnął się lekko, niepewnie.

— Jak gówno wyglądam dlatego, że uratowałem twój tyłek — powiedział i zrobił krok do środka, zamykając za sobą drzwi. — I nawet nic za to nie mam, żarcie gorsze niż w naszej jednostce. Chleb smakuje jak podeszwa, a mięsa prawie nie ma — westchnął ciężko, opadając na krzesło, jakie stało niedaleko jego łóżka. — Ale widać, że humor ci dopisuje. Nie wyglądałeś tak zabawnie, jak cię taszczyłem do szpitala.

Dymitr prychnął cicho, czując się wyjątkowo głupio, kiedy leżał tak bezradnie przed Krystianem. Chociaż powiedział, że wygląda lepiej od niego, wcale tak nie myślał. Prędzej przespałby się z kucharką, niż przyznał, że jest całkowicie i zupełnie zawstydzony. Nie chciał, żeby Krystian oglądał jego słabość.

— Gdy tylko dopadnę te tchórzliwe psy, zabiję je gołymi rękami. A tego idiotę, który we mnie strzelił, obedrę ze skóry — powiedział całkiem serio.

Przez chwilę panowało między nimi milczenie. Dymitr bił się z myślami. Wiedział, że powinien podziękować za uratowanie życia. Ale rozbolało go nagle gardło tak bardzo, że myślał, że pękną mu migdałki i znowu się wykrwawi. Skoro Krystian już się poświęcił, lepiej żeby Dymitr przeżył cało.

Chłopak spojrzał na niego i westchnął ciężko.

— Ja wiem, że to nie rozmowa na teraz — powiedział powoli, gapiąc się we własne ręce. — Ale trochę mi to ciąży… To nie są normalni zarażeni. — Pokręcił głową. — Teraz jestem stuprocentowo pewny, że coś z nimi nie tak.

Dymitr pokiwał głową, wciąż nie chcąc się odzywać. Pomyślał, że gdy nie będzie prowadził z Krystianem rozmowy, ten w końcu zwątpi i sobie pójdzie. I wróci, gdy Dymitr będzie już czuł i wyglądał lepiej. To brzmiało jak dobry plan, więc milczał uporczywie, wpatrując się w ścianę za plecami Krystiana. Może chłopak naprawdę pomyśli, że coś go boli i sobie pójdzie?

Chłopak prychnął i wstał.

— Dupek jak zawsze — powiedział i zawahał się przez chwilę. Spojrzał na niego, po czym nachylił się i pocałował go krótko. — Nie ma za co — prychnął i ruszył do wyjścia.

Krystian został na obserwacji jeszcze jeden dzień, po czym zwolnili go, życząc powodzenia w dalszym zwalczaniu nieumarłych. Dymitr miał zostać na oddziale jeszcze dobre trzy tygodnie. Nie zgodził się na to jednak i dowództwo postanowiło przetransportować go do szpitala w laboratorium. Dni upływały mu naprawdę żmudnie. Zaczęły się nawet zlewać w jedno i, chociaż nigdy nie przyznałby się do tego na głos, od zwariowania ratowały go odwiedziny Krystiana. Dzięki nim jakoś przeżył te dwa i pół miesiąca w szpitalu.

— Będziesz mi czytał Puszkina — powiedział Dymitr, kiedy Krystian wszedł do sali, w której leżał. — Dostałeś nowego kapitana na czas mojej rekonwalescencji?

Chłopak uśmiechnął się lekko i kiwnął głową.

— Tego Amerykanina — powiedział, zadowolony. — Świetnie mówi po polsku, ciągle mnie zaskakuje — przyznał. — A ty? Kiedy zdechniesz? — zapytał, siadając obok łóżka.

— Powinieneś raczej zapytać, kiedy cię wypieprzę — odparował Dymitr i uśmiechnął się półgębkiem.

Krystian odpowiedział na uśmiech i wyprostował się.

— Spoko, mam Błażeja. — A prawda była taka, że ostatnio nawet z nim nie flirtował. Oczywiście nie to, żeby Błażej nie próbował, ale po prostu Krystian nie miał ochoty. Już nawet ten facet przestał go pociągać.

Dymitr zacisnął pięści na prześcieradle. Tylko tyle mógł zrobić. Nie chciał zabijać Krystiana, bo, koniec końców, w końcu ten pyskaty Polak uratował mu życie. To zobowiązywało.

— I daje radę? — zapytał więc z powątpiewaniem Dymitr, starając się przybrać najbardziej obojętny, ale i pogardliwy wyraz twarzy, na jaki było go stać.

— Och, oczywiście — powiedział Krystian i zagryzł dolną wargę, rozbawiony. — Ma takiego chuja, że jak raz mnie wypieprzy, to później czuję go przez dwa dni — mówił, obserwując zmieniającą się mimikę twarzy Dymitra. Wiedział, że ten denerwuje się na samo wspomnienie o Błażeju, nie mówiąc już o słuchaniu czegoś takiego. — Jak tak porównuję — udał, że się zastanawia — to stwierdzam, że w te klocki bije cię na głowę.

Dymitr nie wytrzymał. Zobowiązanie poszło się pieprzyć. Wyciągnął spod materaca PP 2000, na który nałożony był tłumik. Wymierzył bronią w zaskoczonego Krystiana.

— Wiesz dlaczego lubię ten pistolet? Bo używając rosyjskich amunicji jest w stanie przebić nawet kamizelkę kuloodporną — powiedział, odbezpieczając go. — W sumie, ja też uratowałem ci kiedyś życie. Obrzygałeś mnie, kiedy cię niosłem, więc myślę, że jesteśmy kwita. Mogę cię zabić bez wyrzutów sumienia. Nie, żebym jakieś miał. Zwłaszcza w stosunku do ciebie.

Krystian otworzył szerzej oczy, patrząc na pistolet. Miał dziwne wrażenie, że Dymitr naprawdę nie zawaha się strzelić, dlatego uniósł dłonie.

— Żartowałem! — powiedział, nie potrafiąc uspokoić swojego drżącego głosu. — Żartowałem, okej?! Po powrocie do laboratorium nawet na niego nie spojrzałem! — Dymitr, trochę zaskoczony, opuścił broń, a Krystian widząc to, odetchnął ciężko. Oparł łokcie o kolana i zasępił się. — Do niczego nie doszło, odkąd znalazłem się w laboratorium. Jedynym, który mnie pieprzył, jesteś ty. Lepiej? — prychnął, nawet na niego nie patrząc, tylko błądził spojrzeniem po jasnych ścianach pomieszczenia.

— Dobrze — stwierdził w końcu Dymitr, patrząc głupio na swój pistolet. Naprawdę zaskoczyły go słowa Krystiana. Był pewien, że chłopak używa w najlepsze, gdy nie może go kontrolować. Wierzył jednak w to, co powiedział. Nie wiedział, czy bardziej chciał w to wierzyć, czy rzeczywiście ufał chłopakowi. Albo nie, inaczej, potrafił rozpoznać, kiedy ktoś kłamał. Na trzeźwo obstawałby przy trzeciej opcji, jeżeli miałby być ze sobą szczery, wybrałby pierwszą. Drugie rozwiązanie wchodziło w grę tylko wtedy, gdyby naćpał się arszeniku.

Krystian mruknął coś pod nosem, wyraźnie zawstydzony swoim wyznaniem. Przez chwilę bawił się nerwowo palcami, wyłamując je, wstał nagle i powiedział:

— To ja już pójdę.

Dymitr usiadł gwałtownie i skrzywił się, łapiąc za brzuch.

— Wiesz — zaczął, uśmiechając się krzywo — czuję się już lepiej — powiedział, chociaż, prawda była nieco inna. — I cóż…

Chłopak spojrzał na niego, zaskoczony. Zmarszczył brwi, zastanawiając się chwilę.

— Połóż się — powiedział i podszedł do drzwi. Dymitr już chciał coś krzyknąć w jego stronę, gdy pomyślał, że ten po prostu tak sobie wyjdzie. Jednak Krystian tylko przekręcił klucz i wrócił, ściągając koszulę. — No dalej, kładź się — powiedział, uśmiechając się przebiegle.

Dymitr oblizał wargi i z pewnym wahaniem położył się na łóżku. Uchylił nieco kołdrę. Miał na sobie tylko luźne spodnie od piżamy. Nie pozwolił założyć sobie szpitalnej koszuli nocnej. Przez cienkie spodnie było widać, że jest już półtwardy. Milczał, obserwując w napięciu Krystiana.

Chłopak schylił się, aby rozwiązać swoje wysokie, wojskowe buty. Ściągnął je szybko, po czym rozpiął spodnie i już po chwili stanął przed Dymitrem nagi. Uśmiechnął się lekko, podchodząc do łóżka, na które wspiął się zgrabnie i usiadł na biodrach mężczyzny. Pochylił się nad nim i złapał zębami jego dolną wargę, po czym zassał się na niej.

— Nie wiem, jak to robisz — powiedział, gdy puścił jego usta. — Ale nie mam ochoty na nikogo innego, prócz ciebie — dodał i pocałował go mocno.

Dymitr zamrugał, nie wierząc w to, co słyszy.

— Powtórzysz? — zapytał, mając coraz większe podejrzenia, że chłopak robi sobie z niego po prostu jaja. — Jeszcze mi ołtarzyk wystaw z gipsową odlewką mojego penisa — powiedział ironicznie, ale, oczywiście, dał się całować i dotykać. Dłonie chłopaka były przyjemnie szorstkie.

— Spadaj i nie nabijaj się — burknął, żałując, że to powiedział. Był cały czerwony na twarzy. Odsunął się od Dymitra nieco, ale tylko dlatego, żeby zająć się rozpinaniem koszuli. Po chwili pochylił się nad jego piersią i zaczął powoli całować, aż nie doszedł ustami do jego sutka.

— Racja — powiedział Dymitr spokojnie, usatysfakcjonowany taką reakcją chłopaka. Jeżeli się czerwienił, znaczyło, że naprawdę mówił poważnie. — To ty się będziesz zaraz nabijał — dodał i uśmiechnął się prowokacyjnie. Złapał chłopaka za kark, masując go stanowczo. Już był twardy. Brakowało mu tego. Ust, dotyku, ciała Krystiana.

Chłopak spojrzał na niego i uśmiechnął się szeroko, sięgając jedną dłonią w tył i wsuwając ją do spodni od piżamy. Złapał za twardego penisa, pocierając go, a w międzyczasie mocno całując Dymitra. Ich języki splotły się, a stróżka śliny pociekła po brodzie Dymitra. Gdy Krystian odsunął się od niego nieco, starł ją dwoma palcami, po czym po kilku sekundach zawahania, wsunął sobie te palce do ust, by po chwili skierować je do swojego tyłka i wsunąć powoli.

Dymitr obserwował (a raczej pożerał) go wzrokiem. Jego źrenice były rozszerzone, oddychał szybko i głęboko, starając się pamiętać o regularnych wdechach i wydechach. Krystian był absolutnie seksowny. Chociaż Dymitr nigdy by mu tego nie powiedział, był chyba najlepszym kochankiem, którego miał.

Sam nie wiedział, czy wolałby obserwować teraz Krystiana, jak pieprzy się palcami, czy go pocałować. Wychylił się odrobinę, żeby lepiej widzieć to, co działo się przy jego biodrach. Krystian nadgarstkiem ocierał się o jego wyprężonego pod piżamą penisa. Spojrzał rozgorączkowany na jego twarz, a później znowu na biodra i pracującą przy nich rękę. Zacisnął usta, starając się uspokoić. Było to jednak niemożliwe.

Krystian uśmiechnął się lekko, widząc zainteresowanie Dymitra. Pochylił się nad nim i pocałował, po czym wysunął rękę ze swojego wnętrza i złapał za sztywnego penisa.

— Czemu nagle zamilkłeś? — zapytał, masturbując go dłonią leniwie. — Myślałem, że lubisz gadać — prychnął, po czym liznął go pod szczęką.

Dymitr przełknął ślinę, zastanawiając się nad jakąś błyskotliwą odpowiedzią.

— Cóż… — powiedział ostrożnie, zastanawiając się, czy to dobry pomysł. Postanowił zaryzykować. — Skoro mam nad sobą takiego faceta, mogę pomilczeć i podziwiać.

Tylko dzięki temu, ze wyobraził sobie teraz nad sobą amerykańskiego generała, a nie nagiego Krystiana, nie spłonął rumieńcem. Ostatni, kurwa, raz, pomyślał sfrustrowany. Nie nadawał się do prawienia komplementów. Więcej, był w tym kompletnie beznadziejny.

Chłopak aż na chwilę zwolnił ruchy ręki i wpatrzył się kompletnie zszokowany w Dymitra. Nie wierzył, że kiedykolwiek coś takiego od niego usłyszy. Od Błażeja słyszał wiele razy, ale Dymitr…? Był pewny, że ten facet prędzej sobie język odgryzie, niż powie mu coś miłego.

Uśmiechnął się powoli, po czym pochylił się nad nim i pocałował. Mocno i nieco chaotycznie.

Dopiero po chwili uniósł się i nakierował główkę penisa na swoje wejście. Powoli opuścił się na nią i stęknął głośno.

— Jak chcesz… — stęknął. — To potrafisz być miły — powiedział, gdy już cały członek się w nim znajdował.

— Jak chcę — syknął Dymitr przez zaciśnięte gardło — potrafię wiele rzeczy.

Wydał z siebie zduszony okrzyk, kiedy Krystian opuścił się na niego. Brakowało mu tego jak jasna cholera. Kiedy wyjdzie, wykastruje tego głupiego sukinsyna, który go postrzelił. Chociaż chciał, nie był w stanie wychodzić naprzeciw ruchom Krystiana. Wciąż zbyt bolał go brzuch, żeby mógł go napinać, wyrzucając biodra w górę. Był zdany na chłopaka, który z zapamiętaniem unosił się i opadał na jego penisie. Łóżko skrzypiało pod nimi przeraźliwie, ale to była ostatnia rzecz, na którą Dymitr zwracał w tym momencie uwagę. Nie interesowało go absolutnie nic oprócz obezwładniającego uczucia gorąca i ciasnoty oraz zapierającego w dech widokowi spoconego Krystiana, całkowicie pochłoniętego pieprzeniem się na jego penisie.

— O Boże — stęknął, po czym pochylił się i pocałował go mocniej. — W takim razie szkoda, że tak rzadko ci się chce — powiedział, nawiązując do przerwanej rozmowy.

— Wtedy doceniasz to bardziej — stwierdził Dymitr i namiętnie oddał pocałunek. Czuł pot spływający z czoła. Obserwował Krystiana poruszającego się na nim i w końcu złapał jego penisa, pocierając kciukiem wilgotną główkę. Chłopak doszedł gwałtownie na ten dotyk, opryskując go spermą. Dymitr jęknął cicho, zbierając jasne krople z klatki i wsuwając je sobie do ust.

— Rany — jęknął, widząc to. Zacisnął się mocniej na jego penisie, po czym zaczął się szybciej poruszać, mimo że był już bardzo zmęczony. Po kilku ruchach Dymitr też doszedł głęboko w jego wnętrzu. Krystian zatrzymał się, oddychając szybko i pochylił się nad mężczyzną, znów całując. Uwielbiał to robić. Właściwie, to mógłby się z nim całować przez cały czas. W końcu jednak zszedł z niego i ułożył się obok. Łóżko wcale nie było takie wąskie. Wpatrzył się w profil mężczyzny. — To serio niesprawiedliwe, że taki skurwiel jak ty jest tak przystojny.

Dymitr uśmiechnął się jak zadowolony niedźwiedź. Nie odwdzięczył się jednak komplementem. Uznał, że nie ma co za bardzo rozpuszczać Krystiana.

— A co z tym Puszkinem? — zapytał nagle.

Krystian położył dłoń na jego piersi i przesunął nią leniwie, wodząc palcem po skórze.

— Ale po angielsku… — powiedział, nie wiedząc, do czego mężczyzna zmierza. Po co mu to było?

— Nie chcesz się nauczyć rosyjskiego? Brzmiałbyś seksownie, gdybyś mówił mi, jak mam cię pieprzyć w moim języku. — Spojrzał na niego trudnym do rozszyfrowania wzrokiem.

Krystian zastanowił się chwilę.

— Nie — powiedział. — Bo wtedy ty nie będziesz brzmieć seksownie, jak będę cię rozumiał — mruknął. — A wolę nie wiedzieć, co ty tam pieprzysz pod nosem.

Dymitr zaśmiał się cicho, całkowicie odprężony. Lubił tego dzieciaka, nawet rozmowa z nim była wyzwaniem.

— W porządku — zadecydował w końcu. — Ale ty możesz mnie nauczyć polskiego.

— Żartujesz? — prychnął, uśmiechając się. — Nie mam zamiaru pozbawić się rozrywki, jaką jest rozmowa przy tobie w języku, którego nie rozumiesz. — Nim Dymitr zdążył zareagować, Krystian już podniósł się z łóżka i zaczął na siebie pospiesznie zakładać rzeczy.

— Mudak — warknął Dymitr, odwracając się, żeby mieć lepszy widok.

— I właśnie o tym mówiłem — zaśmiał się Krystian. — Wolę nie wiedzieć, co to znaczy — powiedział, gdy już był w pełni ubrany. Podszedł do łóżka i nachylił się nad Dymitrem, po czym pocałował go mocno. Szybko się odsunął, a gdy już stał przy drzwiach i przekręcał klucz, dodał z szerokim uśmiechem: — Przyjdę jutro. — I wyszedł.

— Spróbuj bez Puszkina — warknął Dymitr, chociaż i tak wiedział, że Krystian tego nie usłyszy.