[K111] Rozdział 9.

Dziękuję za upomnienie mnie co do długości rekonwalescencji Dymitra i późniejszych igraszek w łóżku. Dobry risercz to przepis na sukces. Zawaliłam na całej linii, przyznaję :)

A z innej beczki - zapraszam do zajrzenia w karty postaci. Czeka na Was tam nasz nowy "Alvaro" :D Wszyscy tacy przystojni, ale przecież lubimy czytać o przystojniakach, no nie? 

***

Kiedy Dymitr wciąż jeszcze musiał leżeć w szpitalu, amerykański generał, który został tymczasowym kapitanem ich oddziału, zarządził, że mają jechać jako eskorta dla ważnego rosyjskiego generała, który przyjechał z zachodu i przywiózł ze sobą badania z laboratorium w Barcelonie. Oprócz niego mieli też asystować w drodze z dworca grupie nowych naukowców.

Podróż na miejsce była długa i męcząca. Musieli wstać o trzeciej nad ranem, żeby na miejscu być o ósmej. Krystian siedział przy Błażeju, który drzemał w najlepsze na jego ramieniu. Jemu również czasami się przysnęło. Wrócił od Dymitra dość późno, jakby tego było mało bolały go plecy, bo kapitan już powoli wracał do pełni sił. A to oznaczało znacznie ostrzejsze zabawy.

Już z daleka Krystian zobaczył grupę ludzi, czekających na nieczynnym dworcu kolejowym. Żołnierze krążyli wokół nich z bronią w ręku. Ze zdziwieniem zauważył, że również na dachu znajduje się kilku strzelców.

Podjechali bliżej i z tłumu wyszedł szczupły, wysoki mężczyzna. Miał przystojną, prawie arystokratyczną twarz i bardzo Krystianowi kogoś przypominał. Zamienił kilka słów z amerykańskim generałem, po czym ten machnął ręką, nakazując żołnierzom wyjść z autobusu.

– Obudź się – szturchnął Błażeja, który poruszył się gwałtownie, zdezorientowany. – Dojechaliśmy.

– Okej – powiedział, ziewając szeroko. Wstał z miejsca i wyszedł z autobusu za innymi żołnierzami.

– Generał Iwanowicz, najbardziej zasłużony wojskowy rosyjskiej armii. – Amerykański generał wskazał na mężczyznę, z którym rozmawiał. Na jego piersi połyskiwał rząd orderów i odznak.

Żołnierze zasalutowali, a ten skwitował to jedynie minimalnym skinieniem głowy.

– To oddział Dymitra? – zapytał, a amerykański generał pokiwał głową. – Nie dziwię się, że nie dają rady. Z takimi żołnierzami nawet Napoleon by nic nie zrobił. – Zmierzył żołnierzy nieprzychylnym spojrzeniem i w końcu odszedł, nakazując ich tymczasowemu kapitanowi iść za nim.

Krystian przełknął ślinę, obserwując mężczyznę, który teraz rozmawiał z jakimś szczupłym, ale w miarę wysokim Latynosem. Przedstawiał go pułkownikowi, dowodzącemu ich oddziałowi, na co chłopak uśmiechnął się lekko i pokiwał głową.

– Stawiam, że to jeden z naukowców – szepnął rozbawiony do Błażeja. – Zobacz jaką ma wymuskaną buźkę. – Faktycznie, Latynos wydawał się być bardzo delikatny i, co najważniejsze, w ogóle nie pasujący do czasów, jakie nastały. Wyglądał jak żywcem wyrwany z innej bajki.

– Pewnie jest dobry, inaczej nikt by go nie przedstawiał generałom – powiedział Błażej, obserwując uważnie mężczyznę. Czuł, jak robi mu się gorąco, kiedy ten rozejrzał się, na chwilę zatrzymując na nim wzrok. Uśmiechnął się do niego lekko, ale naukowiec speszony odwrócił szybko spojrzenie, wracając do rozmowy z generałami. Chociaż był śniady, Błażej bez trudu mógł zauważyć, że się rumieni. Jego twarz miała dużo ciemniejszy odcień niż wcześniej.

Zatrzymał spojrzenie na jego wydatnych wargach i momentalnie nasunęła się mu wizja tych ust przy jego kutasie. Nic nie mógł poradzić, że zawsze podobali mu się mężczyźni o takiej karnacji. I nigdy nie miał też nic przeciwko tym drobniejszym, właściwie, to lubił czuć się przy partnerze większy.

Latynos miał kręcone włosy sięgające krótko za uszy, a pod jego prawym okiem wdzięczył się słodki pieprzyk, dodający mu uroku. Na oko mógł mieć niewiele ponad dwadzieścia lat, musiał być młody. Dziwne, że wzięli takiego nieopierzonego kurczaczka do laboratorium, pomyślał.

Dopiero później przeniósł spojrzenie na resztę ludzi, zapewne naukowców. Było ich jeszcze dwóch, wszyscy rozmawiali z ich przełożonymi, żwawo o czymś opowiadając.

– Dwieście pięćdziesiąt cztery, pięć i siedem, wystąp! – rozległ się głos amerykańskiego pułkownika. Błażej spojrzał zdziwiony na Krystiana, gdy tylko usłyszał swój numerek, który teraz zastępował jego imię. Młodszy chłopak jedynie wzruszył ramionami, nie wiedział przecież o co chodzi. – A teraz chodźcie tu. – Podeszli. On, jakiś niski, ale bardzo dobrze zbudowany Czech i Białorusin. – Załatwimy to teraz, żeby wszystko było jasne. Tych trzech młodych naukowców – wskazał na stojących przed nimi chłopaków – przyjechało tu z najlepszych uniwersytetów w Europie. Jak wiecie, w laboratorium pod Witebskiem, każdy uczony jest na wagę złota, a taki, który posiada wiedzę, jest jeszcze ważniejszy – mówił, a Błażej zatrzymał swoje spojrzenie na Latynosie, który od czasu do czasu ukradkiem na niego zerkał. Gdy ich wzrok się spotkał, chłopak momentalnie wbił swoje spojrzenie w mówiącego Amerykanina, czerwieniąc się lekko i wyraźnie czując się nieswojo, będąc tak uważnie obserwowany przez szeregowego. – Ci panowie będą pracować w dosyć niebezpiecznych warunkach, bo będą badać reakcje zarażonych, którzy wciąż się ruszają. Pięćdziesiąt cztery, twoim zadaniem od dzisiaj jest eskortowanie pana Johna McCarleya – wskazał ręką na wysokiego blondyna z lekkim zarostem i regularnymi, wyraźnie brytyjskimi rysami. – Pięćdziesiąt pięć, oto Diego Olvera Baeza – wskazał na Latynosa, który wbił nieco spłoszone spojrzenie w Błażeja. – Pilnujesz go jak oka w głowie, jest najmłodszy i najbardziej obiecujący – zastrzegł i mówił dalej, przedstawiając pięćdziesiątemu siódmemu jakiegoś Niemca. Jednak Błażej już się tym nie przejmował.

Teraz już otwarcie obserwował Diego, ignorując jego skrępowanie. Pomyślał, że to jego dobry dzień. Mógł dostać jakiegoś zarozumiałego Angola, wstrętnego Niemca, ale trafił mu się akurat młody, seksowny Latynos.

– Jestem Błażej Jabłoński – przedstawił się cicho, podając mężczyźnie rękę. Wiedział, że powinien podać swój numerek, ale nie mógł powstrzymać się, przed zdradzeniem naukowcowi swojego prawdziwego imienia. Przekroczył pewnego rodzaju granicę, od anonimowej cyfry do tego kim naprawdę był. Diego uśmiechnął się nerwowo i oddał uścisk. Miał spoconą rękę.

– Diego Olvera Baeza – przedstawił się oficjalnie i już chciał zabrać dłoń, ale Błażej trzymał go zbyt mocno. Pogładził kciukiem gorącą, nieco wilgotną skórę. Przełknął z trudem ślinę.

– Miło mi. Naprawdę mi miło – powiedział, uśmiechając się szeroko. Dołeczki w jego policzkach były doskonale widoczne i Diego zapatrzył się na niego pustym wzrokiem. W końcu, kiedy mężczyzna puścił jego rękę, zabrał ją pośpiesznie i rozmasował.

Zgarbił się nieco, uciekając spojrzeniem w bok. Wtedy rosyjski generał coś do niego powiedział i położył mu rękę na ramieniu, odciągając go nieco w bok. Rozmawiali przez chwilę i wydawali się Błażejowi dobrze znać. Diego nawet uśmiechał się lekko do wojskowego, a Błażej stwierdził, że chłopak miał naprawdę słodki uśmiech. I sam już nie wiedział, czy to zasługa tego pieprzyka, czy wydatnych ust, ale z chęcią by go pożarł.

– To wsiadajcie do autobusu – Amerykanin zwrócił się do naukowców. – Tutaj aż tak bezpiecznie nie jest, otaczają nas lasy, a z tego co wiemy, zarażeni w poszukiwaniu pożywienia udali się właśnie w nie – powiedział. Mężczyźni przytaknęli, a Anglik powiedział coś swoim wyrozumiałym tonem. W jego głosie do obrzygania pobrzmiewały czyste brytyjskie dźwięki.

Dopiero gdy generał i badacze znaleźli się w autobusie, Amerykanin spojrzał na trójkę wytypowanych przez siebie szeregowych.

– Usiądźcie gdzieś obok naukowców, z którymi macie pracować. Jak dojedziemy na miejsce, będą oprowadzani po laboratorium i salach, chciałbym, abyście byli z nimi, bo w niektórych pomieszczeniach jest dosyć… niebezpiecznie. – Zmarszczył swoje krzaczaste brwi. – I pamiętajcie, że jeżeli coś się im stanie, to ja nie ręczę za to, jaką karę poniesiecie, zrozumiano? – Spojrzał po nich. Odkrzyknęli chóralnym „yes, sir”.

Błażej wskazał Diego miejsce i pozwolił mu usiąść koło okna. Widząc Anglika idącego w ich stronę, szybko zajął siedzenie obok Latynosa i uśmiechnął się do niego szeroko.

– Będę obok ciebie – powiedział sugestywnie, jednak Diego zacisnął mocno usta i odwrócił głowę w stronę okna. Ruszyli.

Krystian obserwował Błażeja z rozbawieniem, ale i zaskoczeniem. Jak na ręce widać było, że naukowiec przypadł mu do gustu. Nie podejrzewał jednak, że takiemu facetowi jak Błażej spodoba się taki picuś-glancuś. A o Dymitrze mówił laluś, pomyślał z rozdrażnieniem, mierząc krytycznym spojrzeniem zestresowanego naukowca.

Diego zacisnął swoje wydatne usta, a Błażej nie potrafił oderwać od niego wzroku. Słodki był.

– Ty… – powiedział powoli i co wojskowy zauważył, miał niski, bardzo męski głos, który kłócił się nieco z jego chłopięcym wyglądem. Wcześniej nie zwrócił na to uwagi. – Jesteś z Polski, tak? – zmarszczył nieco swój zadarty nos, patrząc na flagę na jego ramieniu. – Obawiam się, że nie będę w stanie wymówić twojego imienia. – Uśmiechnął się lekko, nerwowo. Wyraźnie chciał nawiązać z nim jakąś rozmowę, czego Błażej nie miał zamiaru zaprzepaścić. Skoro chłopak sam do niego ciągnął, wykorzysta to.

– Och – powiedział, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Będziemy musieli poćwiczyć, na pewno ci się w końcu uda.

Diego wlepił w niego swoje ciemne, duże oczy i kiwnął głową.

– Uhm. – Nie brzmiało to ani jak potwierdzenie, ani zaprzeczenie. Odwrócił głowę, wpatrując się w szybę autobusu.

– Spróbujesz? – zapytał, pochylając się w stronę Diego. – Błażej. Bła–żej – powiedział niskim, wibrującym głosem.

– Nie – zaśmiał się, kręcąc głową. – To nie dla mnie – powiedział, jednak gdy wzrok Błażeja nie ustępował, westchnął ciężko. – Błaźij… – momentalnie zaczerwienił się.

Błażej przygryzł wargę, oddychając głębiej. Cóż, współpraca z Diego będzie bardzo ciężka. Będzie musiał nauczyć się opanowania, bo najchętniej już teraz by się na niego rzucił, przyszpilił do szyby i na oczach wszystkich pocałował. Bardzo namiętnie i bardzo gorąco – właśnie tak, jak zachowywał się Diego. Błażej miał niemal stu procentową pewność, że mężczyzna był fenomenalnym kochankiem. Jak każdy Latynos, podobno.

– Możesz tak mówić – powiedział bez wahania. To było jeszcze bardziej podniecające.

Diego spojrzał na niego i uśmiechnął się lekko. Potaknął. Mimo wszystko nie miał zamiaru drugi raz wymówić tego imienia, bo wydawało mu się, że w ten sposób tylko siebie ośmiesza.

– A ty… – ku zdziwieniu Błażeja, Diego dalej ciągnął rozmowę. – Długo już tu jesteś? Znaczy się, w laboratorium?

– Pół miesiąca. Byłem na jednej większej akcji w Witebsku – powiedział i oparł się wygodnie o fotel. Zapomniał nawet o tym, że chciało mu się spać. – Ogólnie nie jest źle, chociaż mój kapitan, nie, nie generał, on jest na zastępstwo – wyjaśnił, kiedy Diego spojrzał na niego zdziwiony. – Taki Rusek, jest beznadziejny. Ciężko mi się z nim dogadać. Nie lubię, kiedy poniża się szeregowych, a on robi to non stop. Nienawidzę ludzi, którzy uważają się za lepszych od innych.

Diego spojrzał na niego nagle bardzo zainteresowany. Uśmiechnął się i potaknął żwawo.

– Też nie lubię. A teraz niestety jak nie masz pieniędzy albo statusu, to jesteś gorszy i wtedy twoje życie nie ma już takiego sensu. Jak wszystko się zaczęło, w dwa tysiące dwunastym, to z mojego miasta najpierw ewakuowano wszystkie ważne osobistości, zwykłych cywili zostawili na pastwę wirusa – powiedział, marszcząc brwi. – I to właściwie powód, dla którego zgodziłem się tu pracować – dodał, najwidoczniej nie zauważając, że się rozgadał.

Błażej słuchał go z niekłamanym zainteresowaniem.

– U mnie było tak samo. Nie powinno się dzielić ludzi na lepszych i gorszych. Tak samo ten wirus… – westchnął ciężko – nie potrafię strzelać do nieumarłych, kiedy wiem, że jeszcze niedawno byli ludźmi. Mieli rodziny, pracę, zwyczajne życie. Mam nadzieję, że szybko znajdziecie antidotum. Musisz być dobry, skoro tutaj jesteś. Na pewno uda ci się dokonać przełomu – skomplementował go.

Twarz Diego rozpromieniła się uśmiechem, którego chłopak nie potrafił powstrzymać. Chłopak kiwnął głową.

– Taki mam zamiar, chociaż na początku mogę być bardziej chłopcem na posyłki, niż kimś, kogo dopuszcza się do poważniejszych badań – powiedział i wzruszył ramionami. – W laboratorium pod Witebskiem macie samych najlepszych. Przeglądałem nazwiska i aż nie mogę się nadziwić, kogo udało im się ściągnąć – mówił, rozpromieniony. – Nawet Aomine Toroshima, czytałem jego ostatnią książkę o K111, to on jako pierwszy dowiódł, że wirus przenosi się poprzez ślinę – gadał dalej. – Dowiódł, że wszystkie funkcje mózgu zostały wyłączone. Taki zarażony nie myśli, nie mówi, a jedynie dzięki niesparaliżowanemu móżdżkowi, dalej może się ruszać, pomimo tego, że z medycznego punktu widzenia, nie żyje. Odkrył też, że wirus K111 powoduje częściowe obumarcie móżdżka rdzeniowego, dlatego ich ruchy są powolne i często nieskoordynowane – paplał, a po jego tonie łatwo można było wywnioskować, że naprawdę się tym interesuje. – O rany, sorry, nie chciałem cię zanudzić – powiedział nagle, czerwieniąc się. Nie chciał wyjść przy Błażeju na sztywnego naukowca i uśpić go swoją gadką na temat K111.

– Nie, to bardzo ciekawe, co mówisz, nie przerywaj sobie – powiedział Błażej, bardziej skupiając się na tym, jak poruszały się usta Diego, kiedy ten mówił, niż na tym, o czym dokładnie mu opowiadał.

Przez resztę drogi do laboratorium, Diego nawijał jak opętany, Błażej czasami wpatrywał się w jego usta, czasami nawet go słuchał. I był pod wrażeniem wiedzy, jaką posiadał mężczyzna.

Na placu głównym już czekała delegacja, żeby przyjąć w pierwszej kolejności generała Lebiedieva, później trzech naukowców. Wśród zebranych był również Dymitr. Miał na sobie luźny mundur i wcale nie wyglądał, jakby niecałe trzy miesiące temu został postrzelony.

Lebiediev wyszedł z autokaru, rozejrzał się i zaraz uśmiechnął szeroko, rozstawiając ręce na widok Dymitra.

Podszedł do niego, przytulając po męsku.

– Dobrze cię widzieć, synu – powiedział po rosyjsku. Dymitr z trudem nie skrzywił się, kiedy ojciec nacisnął na ranę na brzuchu. – Słyszałem o akcji w Witebsku. Zabiłeś już tego szczura, który cię postrzelił? Czy mogę to zrobić osobiście.

– Jak stąd wyjdę – odpowiedział Dymitr.

– Dają ci najgorsze oddziały – skarżył się ojciec, zerkając na generała dowodzącego całym laboratorium. – Ja nie wziąłbym tych żołnierzy nawet na plac szkoleniowy, co dopiero w teren. Cholerny Fiodorow – powiedział mężczyzna ciszej, tak żeby nikt nie usłyszał. – Muszę mu chyba przypomnieć, dzięki komu został generałem, bo go pamięć zaczyna zawodzić.

Naukowcy i żołnierze wyszli z autokaru, a Dymtir wyłapał spojrzeniem Krystiana. Chłopak spojrzał na niego i uśmiechnął się kącikiem ust, po czym, na rozkaz amerykańskiego generała, stanął przy autokarze wraz z innymi żołnierzami. Naukowcy zostali przedstawieni dowództwu, później swoim kolegom (przyszło tylko kilku), aż w końcu ojciec Dymitra złapał Diego i zaciągnął go do syna.

– Diego Olvera Baeza, syn mojego przyjaciela, generała Baezy, o którym ci tyle opowiadałem, pamiętasz? – Dymitr skinął głową i z pogardliwie spojrzał na chuchro, które stało przed nim. Przez chwilę miał wątpliwości, czy chłopak jest pełnoletni. Był bardziej kobiecy od jego matki. – A to Diego – Lebiediev zwrócił się do Latynosa – mój syn Dymitr. Jest kapitanem, ale myślę, że powinien zostać już kimś więcej.

Diego wyciągnął do niego rękę, uśmiechając się lekko. Dymitr nie był w stanie ukryć pogardy, kiedy spojrzał na dłoń. Ścisnął ją mocno, zupełnie, jakby chciał pokazać chłopakowi swoją siłę. Uśmiechnął się lekko, gdy dzieciak skrzywił się, a później zabrał rękę i rozmasował ją. Tuż obok niego stał Błażej, który zmarszczył brwi, najwidoczniej zauważając ten gest, niewerbalnie przekazujący awersję Dymitra.

– Diego to zdolny chłopak – powiedział generał, kładąc mu rękę na ramieniu. – Studiował w Cambridge i jest jednym z najlepszych studentów. Przeprowadzał już tam badania w ich laboratoriach, ale tu przynajmniej zdobędzie doświadczenie – zaśmiał się i poklepał go lekko.

– Jeżeli przeżyje – powiedział ponuro Dymitr, rzucając kpiące spojrzenie Błażejowi. – Witebsk może okazać się gorszym miejscem niż ktokolwiek przypuszcza. Zwłaszcza, jeżeli wcześniej obracało się tylko wśród nowobogackiego towarzystwa europejskich inteligentów.

– Nie bądź taki surowy – powiedział jego ojciec, uśmiechając się nieco. – Diego jest obiecującym naukowcem. Ręczę za niego.

Diego zmieszał się nieco pod kpiącym spojrzeniem Dymitra. Uciekł wzrokiem w bok, na Błażeja, który piorunował swojego kapitana.

– Dobrze – powiedział ojciec Dymitra. – Reszta pewnie jest już oprowadzana po swoich stanowiskach pracy, więc, Dymitrze, potowarzysz młodemu Baezie w drodze do bloku ósmego. Tam powinien czekać na niego stażysta, który miałby go oprowadzić. – Uśmiechnął się lekko, po czym jeszcze położył dłoń na ramieniu syna i ścisnął je lekko. – A później przyjdź do gabinetu Fiodorowa, musimy z nim obgadać kilka spraw. - Odszedł w stronę głównego budynku, zostawiając ich samych.

– Budynek ósmy jest pod koło budynku siódmego – powiedział Dymitr z pobrzmiewającym w głosie sarkazmem. Diego zdawał się go jednak nie zauważyć. Skinął głową i oczekiwał na dalszą część wypowiedzi Dymitra. Ta jednak nie nastąpiła.

– Miałeś zaprowadzić tam Diego, o ile się nie mylę – powiedział Błażej, stawiając krok do przodu. Dymitr zaśmiał się z jawną pogardą.

– Już jesteście na ty? Dla ciebie powinien to być profesor Baeza… O ile się nie mylę. – Uniósł podbródek do góry i założył ramiona na piersi. – Ciesz się, że awansowałeś na prywatnego ochroniarza. Długo byś w moim oddziale nie pociągnął.

Błażej zacisnął pięści i już chciał coś odpowiedzieć, gdy Diego położył mu rękę na ramieniu.

– Rozumiem, że ktoś z taką rangą jak ty ma masę obowiązków. Nie będę ci na głowie siedzieć. – Uśmiechnął się lekko. – Sam znajdę, a jak nie to – spojrzał na Błażeja – Błażej mnie zaprowadzi, na pewno orientuje się w rozkładzie budynków.

– Radziłbym na niego nie liczyć. – Dymitr rzucił Błażejowi niechętne spojrzenie, po czym westchnął. – Dobra – skapitulował w końcu. – Chodź za mną, powiedz swojemu rycerzowi, żeby szedł pięć kroków z tyłu. Człowiek z moją rangą nie będzie chodził na równi z szeregowym.

Diego posłał nerwowe spojrzenie Błażejowi. Widać, że nie podobała mu się ta sytuacja, ale nie zaprotestował ani słowem. Daleko mu było do tego typu osoby, która wdawała się w kłótnie.

– Uhm – burknął coś niezrozumiałego pod nosem. – Masz fajnego ojca – powiedział. – Całą drogę mówił tylko o tobie. – Uśmiechnął się.

Dymitr spojrzał na niego dziwnie. Nie skomentował. Ostatnią rzeczą, na którą miał ochotę, była rozmowa z jakimś nieopierzonym kurczakiem o ojcu.

– A ty miałeś ojca? Czy wychowałeś się wśród stada kobiet? – zapytał zamiast tego, taksując po raz kolejny Diego najbardziej krytycznym spojrzeniem.

Diego najwidoczniej nie wyczuł sarkazmu, bo uśmiechnął się i pokręcił głową.

– Nie no, przecież nasi ojcowie są bliskimi przyjaciółmi – powiedział. – Mój tata jest dowódcą sił zbrojnych na terenie Barcelony – przyznał z dumą.

– Racja – przyznał Dymitr. Zupełnie wyleciało mu z głowy, jak ojciec mówił, że przyjaźni się z generałem Baezą. Zresztą, nie dziwił się, dlaczego. Gdy patrzył na Diego słowo mężczyzna nijak się do niego miało. – Tatuś więc często wyjeżdżał, co? Nie miałeś dobrego męskiego wzorca, temu taki jesteś.

Rzucił poirytowane spojrzenie Błażejowi, który szedł tuż za nimi, starając się podsłuchać rozmowę. Sukinsyn, pomyślał z nienawiścią Dymitr.

Diego zmarszczył brwi, dopiero teraz rozumiejąc do czego dążył. Nie odpowiedział, tylko uciekł spojrzeniem w bok, modląc się, aby jak najszybciej doszli do tego budynku i żeby wreszcie Dymitr sobie poszedł. Nie wierzył, że ktoś tak miły jak pan Lebiediev może mieć coś wspólnego z kimś tak opryskliwym jak Dymitr.

W końcu jego ciche modlitwy zostały wysłuchane, bo doszli do klocowatego, dwupiętrowego budynku z wielką, złotą cyfrą osiem przy rozsuwanych, szklanych drzwiach. Przed nimi stała młoda dziewczyna z upiętymi jasnymi włosami i okularami na nosie. Uśmiechnęła się do nich i podeszła.

– Pan Baeza? – zapytała, po czym zaraz przywitała się też z Dymitrem.

Ten zbył ją i odezwał się do Diego.

– Jeżeli będziesz miał jakiś problem, cokolwiek… – zaczął, uśmiechając się lekko, prawie przyjaźnie – nie przychodź z tym do mnie.

Błażej już chciał coś powiedzieć, gdy Dymitr pochylił się nad Diego i wyszeptał mu do ucha:

– Mam ważniejsze rzeczy, niż niańczenie nierozgarniętych ciot.

I odszedł, odwracając się jeszcze, żeby posłać im rozbawiony uśmiech.

Diego odprowadził go na wpół zdziwionym, na wpół zniechęconym spojrzeniem. Westchnął, przenosząc wzrok na młodą dziewczynę. Uśmiechnął się do niej i podał jej rękę.

– Diego, po prostu – powiedział. Dziewczyna uścisnęła dłoń, trochę zaskoczona jego otwartą postawą. Większość ludzi pracujących w tym budynku nie dość, że kazało do siebie mówić nazwiskiem, to jeszcze tytułować.

– Sasza – odparła, uśmiechając się. – No dobrze, to proszę za mną. Pokażę panu prosektorium i pańskie miejsce pracy. Ach. Prosektorium nazywamy tutaj miejsce, w którym trzymamy zarażonych… jeszcze, no – zrobiła dziwny gest ręką – ruszających się – zaśmiała się cicho.

Diego potaknął, odpowiadając na jej uśmiech, po czym ruszył za dziewczyną. Spojrzał jeszcze na Błażeja, który szedł za nim.

– Wiesz, mi nie przeszkadzałoby to, jakbyś szedł przy mnie – powiedział i zaczerwienił się, gdy zrozumiał, że nie zabrzmiało to tak, jakby chciał. – To znaczy… nie jestem taki, jak kapitan Dymitr – mruknął pod nosem.

– Wiem. – Błażej uśmiechnął się i podszedł do Diego. – Jesteś od niego dużo lepszy. Sam widzisz, jak on traktuje ludzi. Ale kiedyś to się skończy – powiedział i zmarszczył brwi w zastanowieniu. To brzmiało jak groźba. – Najchętniej nie miałbym z nim nic wspólnego.

Diego spojrzał na niego nieco nerwowo. Zacisnął swoje usta, myśląc nad czymś.

– W-wiesz – zająknął się – jak chcesz mogę powiedzieć, że jesteś mi bardzo potrzebny, czy coś… B-bo ja sobie nie poradzę z nimi, jak będą żywi. Zawsze pracowałem nad martwymi… to znaczy oni i tak są martwi… ale no, wiesz, o co chodzi – zaplątał się i uciekł spojrzeniem na bok.

Błażej spojrzał na niego nieco zdziwiony, po czym uśmiechnął się ciepło. Diego był naprawdę uroczy, był materiałem na faceta, którym można się opiekować, a to Błażej lubił robić najbardziej. Tak naprawdę, pomyślał, Diego jest materiałem na faceta, w którym mógłby się śmiało zakochać.

– Byłoby super, gdybym mógł spędzić z tobą więcej czasu – powiedział, śledząc reakcję na te słowa.

Tak naprawdę chociaż Krystian mu się podobał – był przystojny, zabawny i wygadany, był również w jakiś sposób podobny do Dymitra. Złośliwy, cyniczny, bezczelny. Diego stanowił natomiast jego całkowite przeciwieństwo. Nigdy nie wyśmiałby nikogo ze względu na wygląd albo zachowanie. Nigdy też, tego Błażej był pewien, nie zrobiłby świadomie komuś przykrości.

Diego uśmiechnął się leciutko, po czym odpowiedział na jakieś pytanie, które zadała Sasza przypominająca im o swojej obecności. Oprowadziła ich po całym budynku, a nawet przedstawiła niektórym ludziom i szybko opisała, w jakie rejony Diego nie powinien się zapuszczać, gdyż praca w nich nie należy do ich obowiązków.

– Doktor Dennyl kazał przekazać, że chciałby się z tobą spotkać jeszcze dzisiaj o godzinie osiemnastej, aby omówić dokładnie twoją pracę – powiedziała dziewczyna i uśmiechnęła się. – No, to chyba na tyle. Twój pokój znajduje się w budynku osiem a. Odprowadzisz go, prawda? – zapytała, spoglądając na Błażeja. – Numer pokoju to osiemnaście, drugie piętro.

Ten starał się pohamować uśmiech cisnący mu się na usta. Mogę go nawet rozebrać do spania, pomyślał. Z całą powagą, na jaką było go w tym momencie stać, skinął głową i poszedł z Diego na piętro, szukając jego pokoju.

Jak się okazało, mieścił się on na końcu korytarza. Drzwi były otwarte, a na łóżku leżała już walizka Diego. Na biurku, w promieniach słońca błyszczał klucz z broszką. Na plastiku nalepione były cyfry jeden i osiem.

– No – powiedział Błażej z wahaniem. – To na mnie już chyba pora. Gdybyś czegoś potrzebował… wiesz, gdzie mnie szukać?

Diego spojrzał na niego i pokręcił głową. Jakoś nie chciał się z nim rozstawać.

– Mieszkam w budynku czwartym. Chcesz zobaczyć, gdzie to jest? W sumie nie zobaczyliśmy jeszcze wszystkiego.

Diego w odpowiedzi skinął głową i zabrał klucz z biurka, wychodząc wraz z Błażejem z pokoju.

Dymitr wyszedł z gabinetu Fiodorowa z miną, która jasno wyrażała, że jest naprawdę w wyśmienitym humorze. Szedł korytarzem z wysoko uniesioną głową, a z ust nie schodził mu nonszalancki uśmiech. Skierował się prosto do budynku czwartego, w którym na korytarzu natrafił na Krystiana.

– Sto dwadzieścia osiem be – powiedział, zwracając tym samym uwagę jego i kilku żołnierzy, z którymi rozmawiał. – A wy co tu robicie? Myślałem, że macie trenować. Jesteście gorzej niż beznadziejni, a opierdalacie się po pokojach. Dwadzieścia okrążeń i ani jednego mniej, ale już na plac główny – warknął do nich, popychając jednego zaczepnie. Kiedy zostali już sami, powiedział do Krystiana: – Do mojego gabinetu.

– Jakiego gabinetu? – zapytał Krystian, unosząc brew i wpatrując się w niego rozbawiony. Widać, Dymitr miał dzisiaj świetny humor.

– Racja – Dymitr skinął głową. – Raczej sypialni. Mam dla ciebie ważne… rozkazy.

Nie czekając na Krystiana udał się w stronę swojego pokoju. Otworzył go i, ku zaskoczeniu chłopaka, przepuścił go w drzwiach.

Krystian przeszedł przez próg, oglądając się za nim podejrzliwie, a gdy Dymitr się do niego uśmiechnął, powiedział:

– Okej, teraz to ja zaczynam się poważnie bać o swoje życie. Więc? Co takiego dobrego się dzisiaj wydarzyło, panie kapitanie? – zapytał i nawet nie czekając na przyzwolenie, usiadł na zaścielonym zielonym kocem łóżku.

– Teraz już raczej panie majorze – powiedział, stając przed nim i obserwując go z góry.

Krystian uniósł brwi, po czym oparł ręce za sobą, rozsiadając się bardziej.

– Och, to już nie pieprzę się z kapitanem, a majorem? – zagwizdał. – No to w takim razie ja też awansowałem – parsknął rozbawiony. – I na co masz ochotę, panie majorze?

Dymitr uśmiechnął się szeroko. W ostatniej chwili powstrzymał się, żeby nie powiedzieć „na ciebie”. Uznał, że brzmiałoby to raczej ckliwie i melodramatycznie. Tak mógłby powiedzieć ktoś pokroju zniewieściałego Diego, a nie on.

– Na razie na coś szybkiego. W nocy bardziej uczcimy mój awans – powiedział i złapał Krystiana za poły munduru, podnosząc go z łóżka z niespodziewaną siłą. Momentalnie wbił się w jego usta, językiem rozsuwając wargi chłopaka. Pocałował go głęboko, wzdychając z przyjemności, kiedy Krystian oddał pocałunek.

Chłopak objął go ramionami, całując żarliwie. Jego ręce zsunęły się niżej, na spodnie mężczyzny. Zaczął je szybko rozpinać, chcąc uwolnić już na wpół twardego członka.

– Ustami? – zapytał, kiedy na chwilę oderwał się od warg Dymitra.

Mężczyzna przygryzł wargę, oddychając szybko.

– Na łóżko – polecił, rozpinając pospiesznie mundur. Kiedy chłopak wykonał polecenie, opierając się głową o poduszki, Dymitr złapał go nagle za nogi i przesunął bardziej na środek łóżka. Wszedł na łóżku, ustawiając się w przeciwną stronę. Oblizał usta, kiedy pogłaskał wypukłość w brązowych spodniach Krystiana. Rozpiął pośpiesznie jego zamek, odwracając się, żeby spojrzeć jeszcze na chłopaka.

Krystian chciał parsknąć śmiechem i powiedzieć coś, ale głos mu uwiązł w gardle, gdy tylko spojrzał na sztywnego penisa schowanego za materiałem slipek. Przesunął po nim nosem, mimowolnie rozsuwając własne uda. Wyciągnął język i potarł nim wypukłość, dopiero po chwili złapał za gumkę bielizny i zsunął ją w dół, uwalniając erekcję. Potarł samym czubkiem języka główkę, zatrzymując się na dziurce.

Dymitr westchnął ciężko, zsuwając z bioder Krystiana spodnie i bieliznę. Pocałował penisa chłopaka przy nasadzie i wsunął go sobie do ust, zasysając mocno. Krystian jęknął w odpowiedzi, ale zanim zdążył się zając penisem Dymtira, ten już odsunął się i chuchnął na zaczerwienioną męskość. Czekał, drażniąc się z Krystianem.

Chłopak zmarszczył brwi i poruszył nerwowo biodrami, po czym wsunął sobie najpierw główkę męskości, którą zassał delikatnie, by po chwili wziąć w usta więcej. Nie dał rady jednak całego penisa, więc pomasował nasadę ręką. Gdy jednak Dymitr wciąż nie przechodził z nim do tego, co trzeba, a jedynie bawił się nim, wysunął jego członka z ust.

– No weź – jęknął, opadając głową na materac i znów poruszył biodrami.

– A gdzie panie majorze? – zapytał Dymitr, przy każdym słowie muskając ustami główkę penisa.

Krystian prawie parsknął śmiechem. Ten mężczyzna był niemożliwy. Uniósł się na łokciach, muskając ustami jądra mężczyzny.

– Panie majorze… – poruszył biodrami – proszę? – starał się wypowiedzieć to jak najniższym tonem się dało. Rozsunął nieco uda, patrząc na niego w dół, ciekawy reakcji.

Dymitr westchnął ciężko, w końcu kapitulując. Okrążył językiem główkę, rozkoszując się smakiem wilgoci na swoim języku. W końcu, powoli schodził językiem w dół, liżąc żyłę na naprężonym penisie Krystiana. Dotknął dłonią jego jąder, ważąc je i masując. Wskazującym palcem zabłądził w końcu w okolice pośladków. Wsunął penisa Krystiana do ust, kiedy potarł mocno pierścień jego zwartych mięśni. Starał się złapać oddech, ale było to trudne, kiedy czuł męski, ostry zapach chłopaka.

Krystian zapewne zajęczałby głośno, gdyby nie miał w ustach penisa Dymitra. Zaczął poruszać szybko głową, rozsuwając uda i dając tym samym znak swojemu przełożonemu, że wcale nie miałby nic przeciwko, gdyby ten wsunął w niego palec. Przymknął oczy, starając skupić się i na daniu mężczyźnie jak największej przyjemności i na ustach, które właśnie zaciskały się dookoła jego męskości.

Dymitr wsunął palec między mięśnie, poruszając nim lekko. Ssał mocno, poruszając głową w górę i w dół. Kiedy był już przy główce, okrążał językiem ją kilka razy, po czym znowu wracał na dół. Dołożył drugi palec, delikatnie manewrując nim we wnętrzu Krystiana. Gorącym ciasnym wnętrzu. Usta ssące go były dodatkowo wilgotne. Dymitrowi dźwięczało w uszach od przyjemności. Poruszał biodrami, nakierowując chłopaka na najlepszy dla siebie rytm. Oddychał ciężko przez nos, wydychając ciepłe powietrze na zaciśnięte jądra Krystiana.

Chłopak jęknął, po czym odsunął od ust penisa Dymitra. Ten spojrzał na niego zdziwiony.

– Wejdź we mnie – stęknął. Cóż, w życiu by się przed mężczyzną nie przyznał, że uwielbiał gdy ten go pieprzył i prawdopodobnie nawet by się tego nie domagał, ale gdy tylko ten zaczął wsuwać w niego palce, doszedł do nieprzyjemnego wniosku, że to nie palce chce mieć w sobie.

Dymitr poderwał się gwałtownie z łóżka, błyskawicznie odwracając w stronę Krystiana. Złapał jego nogi i uniósł mocno do góry. Dyszał ciężko, kiedy wsuwał w niego śliskiego od śliny penisa.

– Będzie trochę bolało – ostrzegł go, jakby robił to z nim pierwszy raz. Pchnął mocno, zagłębiając się w jego wnętrzu z cichym okrzykiem rozkoszy. – Ale jesteś ciasny – powiedział z zachwytem, zaczynając się w nim poruszać. – Mógłbym… cię pieprzyć – mówił, poruszając biodrami i starając się trafić na prostatę Krystiana. W końcu mu się to udało, więc dokończył: – cały pieprzony dzień.

Patrzył na zaczerwienioną twarz chłopaka, jego wilgotne usta, które jeszcze przed chwilą ssały jego penisa. Posuwał go mocno, nagradzany coraz głośniejszymi stęknięciami. Zupełnie nie docierało do niego, że w każdej chwili ktoś może przechodzić korytarzem i ich usłyszeć. Był dzień, popołudniowe godziny, w których większość żołnierzy miała przerwę.

– Mów do mnie – zażądał.

Krystian zmarszczył brwi, zaciskając dłonie na kołdrze. Nie miał pojęcia, co mógłby powiedzieć. Zresztą teraz obawiał się, że nie będzie to nic mądrego, w końcu Dymitr pieprzył go mocno, co chwilę uderzając w prostatę. Był w stanie jedynie jęczeć głośno i pozwalać mu na wszystko.

– U-uwielbiam, jak to robisz – stęknął, obejmując nagle jego szyję i wtulając twarz w jego pierś. – Gratuluję awansu… – wydyszał, odsuwając się znów od niego nieco – panie majorze – dodał i pocałował go mocno.

Dymitr doszedł gwałtownie, dociskając do bioder Krystiana z całej siły. Poruszył się w nim jeszcze przez chwilę chaotycznie, żarliwie oddając pocałunek. Dopiero po chwili wysunął się i obniżył na łóżku, żeby wziąć penisa chłopaka do ust. Krystian doszedł już po chwili, tryskając w usta Dymitra.

Mężczyzna przełknął spermę szybko, wycierając kąciki ust.

– Myślałem, żeby ciebie również awansować – powiedział nagle Dymitr, kładąc się obok Krystiana.

Chłopak spojrzał na niego czujnie. Awanse w wojsku nie były jego życiowym celem, ale skoro miał taką możliwość…

– Mnie? – zapytał zdziwiony. – A za co? Bycie dobrą dupą? – parsknął rozbawiony i pocałował go mocno. – Chociaż fakt, mając taką dupę jak moja, wcale bym się nie zastanawiał, czy ją awansować – dodał, śmiejąc się. Dobry humor Dymitra i jemu się udzielił.

Dymitr prychnął cicho, rozbawiony tym aroganckim komentarzem.

– Mówiłeś, że lubisz komputery. Mógłbym cię przenieść do działu technicznego na jakiś czas. Zbyt dobrze strzelasz – powiedział i oblizał sugestywnie górną wargę, jakby wciąż coś na niej było – żeby zostać przed komputerem. Jeździłbyś do Witebska, ale miałbyś też dostęp do sprzętu. Co ty na to?

Krystian wpatrzył się w niego, zdziwiony. Nigdy by nie pomyślał, że Dymitr będzie chciał coś dla niego zrobić. Prędzej by się spodziewał, że ten zafunduje mu kolejny ciężki trening.

– Nie żartujesz? – zapytał i zdał sobie sprawę, że przecież Dymitr nigdy nie żartuje. – No właściwie… czemu nie? – powiedział i mimowolnie spojrzał na zegarek, który stał na biurku. – O rzesz kurwa mać – poderwał się momentalnie, zaczynając się ubierać. – Za pięć minut mam być na warcie przy drugim wjeździe – mówił, gdy zakładał na siebie spodnie. – A z tym awansem, to pewnie, że chcę – powiedział i pochylił się nad Dymitrem, całując mocno. – Wartę kończę o dwudziestej drugiej, przyjdę – obiecał z szerokim uśmiechem, krzywiąc się nieco, gdy poczuł jak sperma Dymitra zaczyna wypływać.

Mężczyzna skinął głową, obserwując go z leniwym uśmiechem.

– To ja odpocznę przed kolejną rundą – powiedział, zanim Krystian nie trzasnął drzwiami